Już kilka razy mieliśmy zaproszenie na wyjazd do tej jaskini, ale za każdym razem coś nam przeszkadzało. Teraz też mieliśmy jechać gdzie indziej (na Kanary), tam jednak zabrakło biletów. Na całe szczęście - dzień później dowiedzieliśmy się o wyjeździe do Optymistycznej.

Podróż minęła tak sobie: totalnie idiotyczna sytuacja na granicy... Czy naprawdę tak trudno usprawnić ruch graniczny?!? No nie, przecież wtedy te chrzanione urzędasy nie mogłyby pokazywać, ile to mają władzy (w drodze powrotnej dostaliśmy opierdol, że daliśmy wszystkie paszporty razem, a przecież już od półtora roku tłumaczy, że trzeba dawać oddzielnie; w ten sposób wzięcie paszportów zajmuje mu 3 razy dłużej!). No i te półtorej godziny czekania, żeby kilkanaście(!) samochodów granicę przejechało... Natomiast wyjazd z Polski, po polskiej stronie... No, po prostu burdel na kółkach. Szkoda gadać, dzicz.

Lwów i Tarnopol - miasta jak miasta, podobne do naszych. Oprócz tego, że we Lwowie przyszło nam zapłacić myto u dzielnych strażników porządku drogowego. Ale przynajmniej są szczerzy w swoich zamiarach: na dachu (a raczej takim czymś taxi-podobnym) umieszczają napis "DAJ" - i wszystko jasne. Wyszło 200 hrywien, bo przecież co można kupić w sklepie za marne 100? Zatem tak sobie myślę, że licząc koszty dojazdu, w cenę benzyny trzeba wliczyć kilka prezentów; ale i tak wychodzi tanio.

Do jaskini dotarliśmy już w nocy. Na szczęście Betka już na tyle znała okoliczny las, że droga przez knieje poszła zupełnie sprawnie. Gorzej było z wyjazdem (pod górkę po liściach na mokrym błocie)...

Jaskinia: piękna, ale (dla mnie) cholernie upierdliwa w zwiedzaniu. Całe korytarze w kryształach gipsu, mieniące się od czołówki ściany, w niektórych miejscach piękne duże kryształy (na zdjęciach). Ale "chodzenie" kilka godzin na klęczkach, w przysiadzie czy zgiętym po pas nie jest moją ulubioną rozrywką (strach pomyśleć, jak te przejścia wyglądałyby, gdyby nie ogromna praca włożona w pogłębianie tych korytarzy). A jeszcze do tego wór, który oczywiście o wszystko zahacza...

Biwak bardzo przytulny, nie tak mokro i nie tak zimno. Gospodarze zatroszczyli się o jedzenie, gaz, stoły i ławy (z gliny), gitarę i inne dobra. W ogóle gospodarze bardzo się nami opiekowali i chętnie oprowadzali po jaskini - wielkie dzięki! Tak sobie myślę, że z braku czasu na robienie zdjęć, trzeba będzie w przyszłym roku tam wrócić - trzeba tylko wcześniej trochę sadełka spalić...