Pierwsza atrakcja to kanion rzeki Verdon. Oprócz wyśmienitych widoków zwracały uwagę pofałdowane skały tworzące brzegi kanionu i okoliczne wzgórza. Doskonała lekcja geologii pokazująca, jak nawet warstwa niewielkiej miąższości może być wypiętrzona tak, że tworzy najgłębsze jaskinie świata.

Poza tym pionowe ściany wysokości kilkuset metrów... - zaczynam żałować, że nie zainwestowałem więcej czasu we wspinaczkę. :)

Na dwa dni pojechaliśmy w region Ardeche zobaczyć, co i jak tamże.

Kanion całkiem ładny, choć znacznie mniejszy niż Verdon. W ogóle to tych gór i kanionów Francuzi mają od groma. No i jaskiń także... Przy kanionie Ardeche jest m.in. jaskinia Grotte de Saint-Marcel, którą zwiedziliśmy z przewodnikiem.

Jedna rzecz: oświetlenie jedną lampą błyskową a porządne oświetlenie z wielu lamp to zupełnie dwie różne bajki. Ponieważ można było robić tu zdjęcia, miałem bezpośrednie porównanie obu widoków. Prawie odechciewa się zdjęć robić...

Druga sprawa: jaskinia generalnie ładna (ale pokazują może raptem kilkaset metrów z jaskini liczącej ponad 45 km) z fajnymi naciekami, itp. Ale główny korytarz, kolorowy i pięknie myty był rewelacyjny. Fantastyczne były też misy kalcytowe. Zdecydowanie warto odwiedzić, nawet z przewodnikiem. :)

Wycieczka z państwem Knibbs w masyw Arbas z jedną z najdłuższych jaskiń świata Reseau Felix Trombe / Henne-Morte (w momencie pisania tego tekstu miejsce 13, długość prawie 106 km, 46 otworów, prawie kilometr głębokości). Odwiedziliśmy kilka otworów jaskini, aby w następnym dniach łatwiej je znaleźć. :)

Nareszcie jakaś prawdziwa akcja w prawdziwej jaskini!

Nisko położona, w uroczym wąwozie, w bardzo wilgotnym i obrośniętym lesie.

Dojście - kilka minut od parkingu. Była to nasza pierwsza jaskinia, którą traktowaliśmy jako wstęp / rozgrzewkę. Niezbyt się też przyłożyliśmy do dokładnego przeczytania opisu i umknęła mi informacja, że jest do przejścia kawałek linowy - obejście pierwszego syfonu. Jako że woda w syfonie była po strop, a szpeju nie zabraliśmy, skończyliśmy ten krótki wypad gapiąc się w wodę...

Jaskinia podobna do naszej Kasprowej Niżniej, tyle że za syfonem było słychać już szum wody. Poza tym nic nowego / szalenie ciekawego...

Jedno z licznych wejść do systemu, położonych o kilkadziesiąt minut spaceru od głównego parkingu przy Fontaine de l'Ours (Fontannie Niedźwiedzi).

Początek to studnie R4, P12, R4, P15 i P30... poręczowanie głównie ze spitów, choć było już kilka punktów stałych. Studnie... jak studnie. Następnie trochę korytarzy, sala i duży korytarz prowadzący do wielkiej sali Trou du Vent.

W czasie schodzenia do sali TDV deszcz podziemny stawał się coraz głośniejszy. Najpierw myśleliśmy, że jest to po prostu związane ze zbliżaniem się doń, ale zaraz potem okazało się, że deszcz przybiera na sile, a obok pojawił się drugi wodospad. No tak, na górze leje...

Okazało się więc, że wyjście wcześniej suchymi studniami odbywa się teraz w strugach wody. Na szczęście otwór położony jest ponad dnem wąwozu, z boku ściany i aż tak wiele wody nim nie spływa. Toteż wyjście było mokre, ale nie przesadnie.

Bardzo miła, relaksująca jaskinia pozioma. Możliwy trawers i / lub kółko.

Zachodnia część jaskini to dwie większe sale (z różnymi naciekami, m.in. dosyć dużymi heliktytami). Następnie strop i spąg zbliżają się do siebie tworząc długi, acz szeroki i niezbyt ciasny ciąg pokonywany za pomocą czołgania się. Wrażenie całkiem niesamowite, gdy w takim korytarzu co kilka metrów pojawiają się nagle pojedyncze, grube kolumny naciekowe...

Czołganie kończy się w salce (całkiem zacny stalaktyt z heliktytami). Tutaj można skręcić w lewo do drugiego wyjścia lub pójść w prawo. Znowu czołganie aż dochodzimy do aktywnego równoległego ciągu jaskini z rewelacyjnym, wysokim meandrem. Idąc niezbyt głębokim strumieniem wracamy do wejścia.

Opis dojścia wyglądał na całkiem dokładny (choć po francusku), ale bez pomocy mieszkańca okolicznej wioski nie mielibyśmy raczej szans na znalezienie dziury - las jest tam doprawdy gęsty i cholernie kłujący. Jednak bardzo miły gość skończył spacer z wnukiem i poszedł z nami; no i przez mniej więcej godzinę pomagał nam w szukaniu jaskini. Skoro więc lokalnemu to tyle zajęło, co byśmy zrobili bez pomocy?

Początek dyrki to seria studni, w których niestety znajduje się duża ilość gruzu. A poruszony kamień spada na sam dół. Zdecydowaliśmy się więc na zejście i wejście pojedynczo (choć i tak, czekając na dole w ukryciu, oberwałem małym kamieniem w nogę...).

Na samym dole, po dodatkowym krótkim zjeździe, wchodzi się do podziemnej rzeki, która kontynuuje się i w górę i w dół przez dobre kilkaset metrów (w sumie ponad kilometr).

Ciekawa forma korytarza, jeziorka, wodospady, itd. - ogólnie całkiem fajnie. Były szczeliny, w których cała woda płynęła bardzo głębokim a szerokim ledwie na kilka centymetrów kanałem. Niektóre jeziorka wyglądały też na bardzo głębokie. Znajdywaliśmy bardzo skomplikowanie rzeźbione kamienie, bardzo też ostre. A w jednym z przejść znaleźliśmy nawet trochę stalaktytów z małymi heliktytami.

Jaskinia godna polecenia!

Jaskinia posiada dwie studnie-otwory wejściowe - jedną na początku (Trou du Vent, P17), jedną mniej więcej w środku (P25). Opis opisywał dojście do tej pierwszej, więc i tam zjechaliśmy do środka. Poręczowanie znowu ze spitów (i punktów naturalnych), a samo dojście bez większych problemów.

Jaskinia jest bardzo fajna i łatwa w zwiedzaniu (oprócz studni). Od samego początku przez całą długość oferuje niezliczoną ilość nacieków (m.in. Sala Śniegu), toteż wycieczka teoretycznie trwająca godzinę lub dwie zajęła nam prawie cztery (oglądanie, zdjęcia)... :)

Łatwo dojść, łatwo znaleźć - w zboczu niemałego leja krasowego. Po krótkim korytarzyku mamy dwie studzienki (P9 i P8), następnie łatwe zejście (R2) - niezbyt szeroko, ale też niezbyt ciasno. Następnie zjeżdżamy (P15) z sufitu do głównej, całkiem dużej sali. Jak zwykle, trzeba korzystać ze spitów.

Pierwsza sala średnio ciekawa, duża z wielkim gruzowiskiem, jeziorkiem i niezbyt wielką dawką nacieków. Druga sala na początku też wygląda średnio ciekawie - zrobiliśmy kilka zdjęć i już gotowaliśmy się do wyjścia, gdy postanowiłem jeszcze zajrzeć na samą górę kalcytospadu. Tam się dopiero zaczyna robić ciekawie! - następną godzinę, może nawet półtorej, spędziliśmy na oglądaniu i robieniu zdjęć. :)

Tę jaskinię jak i poprzednią (Trou du Vent du Pedrou) można spokojnie zwiedzić jednego dnia (o ile nie rusza się w drogę po 12-tej!)...