Jeszcze przed wycieczką do Walii i dalej, Marcia zwiedziła jaskinkę w Torquay (Devon).

Na pierwszą akcję udaliśmy się na Czarną Górę (Black Mountain) do jaskini Llygad Llwchwr (dużo spółgłosek, ale wychodzi na to, że 'w' wymawia się jak 'u', czy 'o', czy coś w okolicy).

Długość: 1.6km, deniwelacja nieznaczna.

Wejście znajduje się kilkaset metrów od drogi "polnej" (tzn. idącej przez pole, ale równej, wyasfaltowanej, może trochę wąskiej) przecinającej Czarną Górę. Wystarczy iść publiczną ścieżką - nie da się nie zauważyć jaskini. Przed wejściem znajdują się znaki ostrzegawcze przypominające, że się jaskiniuje na własną odpowiedzialność. Brzmią trochę groźnie, ale nie ma się co nimi przejmować - chodzi głównie o to, aby właściciel terenu nie mógł być pociągnięty do odpowiedzialności za ewentualne wypadki.

Wejście do dziury znajduje się kilka metrów nad poziomem wody, na lewo od wywierzyska. Dosyć ciasny otwór, do którego dojście jest w miarę proste (choć po bardzo wyślizganych kamieniach), ale wyjście z niego średnio przyjemne (głową do przodu raczej nie idzie, przy nogach do przodu nie widać zupełnie, gdzie należy stawiać stopy; poręczówka okazała się więc dosyć przydatna).

Sama jaskinia składa się z głównego korytarza i kilku bocznych, prowadzących do czterech sal rzecznych (river chambers). Przez wszystkie przepływa strumień uchodzący w wywierzysku; prąd wygląda na dosyć silny. Między salami można przejść głównym, suchym korytarzem; dołem trzeba byłoby nurkować - sale połączone są syfonami.

W sali drugiej i trzeciej można zjechać kilka metrów do strumienia. Nie mieliśmy jednak ze sobą szpeju, więc tam obejrzeliśmy rzekę tylko z góry. W sali pierwszej i czwartej można zejść do wody i co prawda mieliśmy ze sobą ponton, ale nie znając prądów, koniec końców zdecydowaliśmy się z niego nie skorzystać.

Ogólnie bardzo fajna, relaksująca dziura + miły spacer po okolicznych wzgórzach.

Dostaliśmy pozwolenie, aby samodzielnie uderzyć do górnego otworu jaskini, ale w sumie fajnie wyszło, że dwóch członków SWCC zgodziło się nas tam zabrać i oprowadzić. Zamiast więc marnować czas na szukanie przejść (a potem na szukanie wyjścia - okolice górnego otworu to istny labirynt), mogliśmy skupić się na oglądaniu jaskini.

Długość: 48km, deniwelacja: 308m.

Mike i Bernie zaplanowali dla nas trawers od otworu dolnego do górnego. Jednak taki trawers to głównie zabawa w wodzie, a myśmy nie mieliśmy naszych pianek (a i Marcia średnio lubi wodę pod ziemią). Poszliśmy więc do górnego otworu zwiedzić jego okolice.

Pierwsza część zwiedzonych przez nas partii była dosyć... wnerwiająca. Cały czas chodzi się po głazowisku, w których najwygodniejsze przejścia są mocno wyślizgane. Trzeba więc bardzo uważać na to, gdzie się stawia stopy. Jest to dosyć proste na początku, ale potem, gdy człowiek jest zmęczony, zaczyna się robić niefajnie...

Zdziwiła nas dosyć niewielka ilość nacieków - choć może nie należy wyrokować po zwiedzeniu pewnie kilku procent całej jaskini... Kilka chłopków tu czy tam, jeden większy stalaktyt, trochę polew. Dopiero potem doszliśmy do korytarza, w którym było trochę heliktytów (choć nie ma porównania np. z G.B.). Natomiast fenomenalne były tam ściany czy strop pełne muszli i innych skamieniałości (co widzieliśmy też w innych miejscach jaskini).

Okazało się, że tego samego dnia jest jeszcze jedna para, która chętnie pójdzie z nami do tej jaskini. Tym razem Vince i Kim zabrali nas wieczorem do otworu dolnego.

Szliśmy górną częścią meandru, którego dołem płynie już całkiem spora rzeka. Są tam 3 czy 4 trawersy zaporęczowane na stałe metalową linką (cholera zżera błyskawicznie karabinki). Następnie mieliśmy iść rzeką, ale Marci się to nie podobało ani trochę, więc w dalszą drogę ruszyliśmy suchymi górnymi partiami.

Jednak ta droga jest znacznie wolniejsza - więcej ciasnych przejść, znowu głazowiska, itd. I przy jednym czołganiu miałem drobny wypadek. Trzeba było wyjść z pionowego przejścia między głazami. Oparłem się brzuchem o bardzo ostrą krawędź i przeniosłem cały ciężar na bebech. Byłem spokojny, że maciek wszystko doskonale zamortyzuje, ale niestety, skała trafiła dokładnie na żebro. Zagruchotało i... o ile w tej jaskini jeszcze mi jakoś szło, to następnego dnia ledwo mogłem się ruszać (i tak przez następne dwa tygodnie). Na szczęście okazało się, że nic się nie złamało, ale grotołazić już niestety nie mogłem...

Oprócz fajnych miejsc z przepływem wody była długa, pozioma i niska szczelina prowadząca do ładnych nacieków. Większość szczelinę pokonywała czołgając się, ale turlanie okazało się być znacznie wygodniejszą, szybszą i mniej męczącą techniką! No, chyba że się ma worek, wtedy nie da się tego robić tak łatwo...

Nie mogąc więcej jaskiniować zdecydowaliśmy się i tak pojechać do Yorkshire, aby chociaż zobaczyć kawałek kraju i nawiązać kontakt z lokalnym klubem.

Bardzo chcieliśmy tu pojaskiniować - masa jaskiń linowych (a raczej, masa otworów pionowych do głównego systemu okolicy - Lancaster-Ease Gill Cave System). Skończyło się na tym, że odwiedziliśmy tylko kilka otworów niedaleko chaty Red Rose Cave & Pothole Club.

W chacie klubu jest bardzo przyjemnie i czysto, choć mogliby trochę odremontować prysznice. Ogólnie dostępne są opisy okolicznych jaskiń (zarówno szkice techniczne jak i książki z opisami dziur). Inna rzecz, że na sieci jest dosyć obszerny opis systemu.