W sumie nie tyle co jaskinia, a podwodny most. Dno głęboko - pionowy spadek na 20+ metrów. Na dole były nisze i wgłębienia, i było znacznie ciemniej niż w okolicach. Nawet latarki okazały się potrzebne.

I pierwszy nasz nurek w prawdziwej jaskini (nurek na Nowej Zelandii nie liczy się o tyle, że tam w całej jaskini można było wyjść ponad lustro wody). Ta to prawdziwa dziura, ze stalaktytami zanurzonymi pod wodę. Ale bezpieczna ze względu na to, że tak naprawdę składała się z czterech komór, a w każdej można było wyjść na powierzchnię do powietrznego bąbla. Same zaś komory połączone były krótkimi (kilkumetrowymi) korytarzami schodzącymi pod wodę.

Generalnie niesamowity nurek - trochę tłoczno (jaskinia niezbyt wielka), bardzo gorąco nad wodą, ale odbijające się skały i stalaktyty od spodniej powierzchni wody... Przepiękne!

Dno pokryte jest bardzo drobnym osadem (kreda?), który podnosi się przy najdrobniejszym muśnięciu czy machnięciu płetwą. Bardzo łatwo więc o zamulenie wody. Szczególnie gdy inni pływają ciągając partnerów po dnie! (nie żartujemy - dokładnie tak "nurkowała" grupa z Japonii).