Najpierw pojechaliśmy nieco dalej - w Dolinki Krakowskie. Przez pierwsze kilka dni mieszkaliśmy pod Brandysówką w Dolinie Będkowskiej na bardzo przyjemnym polu namiotowym pod Sokolicą. Stąd krótkie wycieczki krajoznawcze do pobliskich Dolinek uzupełniane lajtowym wspinaniem. Zaraz potem przenieśliśmy się do Rzędkowic na krótkie wspinanie w tamtych okolicach.

Pierwszego dnia Jubileuszu organizatorzy zaprosili na zwiedzanie dwóch jaskiń leżących dosyć blisko siebie: Ludwinowskiej i Brzozowej.

Jaskinia Ludwinowska jest w sumie niewielka i średnio ciekawa. Na uwagę zasługuje jedynie świetny komin w środkowej części jaskini - ponad 10 metrów wysokości, obrośnięty mchami i paprociami, no po prostu uroczy.

No, ale główną atrakcją tego dnia miało być zwiedzenie pobliskiej Jaskini Brzozowej.

Wejście rzeczywiście znajduje się pod przekrzywioną brzózką, wygląda trochę jak studzienka kanalizacyjna lub wejście do schronu. :-) Rura zabezpiecza otwór przed osypującym się piaskiem.

Na dole: labirynt pomarańczowych korytarzy. Mimo, że staraliśmy się zobaczyć jak najwięcej, czasu nie było znowu aż tak dużo i na pewno wiele miejsc przeoczyliśmy. Niemniej jednak, bardzo zacna jaskinia (a pewnie dla osób gustujących w różnych kościach jeszcze bardziej ciekawa) z mnogością niezniszczonych nacieków. Taśmami oznaczone są miejsca chronione i mimo, że przez jaskinię przewija się zapewne znaczna liczba grotołazów, jest ona w wyśmienitym stanie. Wielkie dzięki jej gospodarzom!

Kolejnego dnia uderzyliśmy do "klubowej" jaskini - Wiercicy.

Ciasnawy otwór znajduje się w niedużym leju - niestety, ograniczona przepustowość wejścia spowodowała, że utworzył się przed nim mały korek. Czekaliśmy chyba ponad godzinę, aby w końcu do niej wejść...

Najpierw krótki zjazd w szczelinie - ciasnawo, ale bez większych problemów. Chwilę po lądowaniu dochodzi się do głównej sali - Sali za Kolumną. Mimo znacznych rozmiarów nie ma tam, w zasadzie, czego oglądać. Po krótkim obejściu sali w koło, znowu stanęliśmy w kolejce do wyjścia.

Wyjście było już trochę ciekawsze - równoległymi (do zjazdu) korytarzami szczeliny, nawet ładnie mytymi. Niestety, zrobiło się trochę nieprzyjemnie, gdy niektóre osoby zaczęły przepychać się do góry, czasami obciążając linę, pod którą się akurat było (i która czasami dosyć mocno przygniatała człowieka do ścian)...

Wieczorem udaliśmy się na Zaduszki klubowe do Jaskini Niedźwiedziej. Cała główna sala jaskini wypełniona była ludźmi, w skupieniu słuchaliśmy szeregu opowieści o nieżyjących już członkach klubu. Wspaniała atmosfera i wzruszające przeżycie...

Rzecz jasna, nie był to najlepszy czas na buszowanie po jaskini - zajrzałem tylko do tunelu idącego w głąb i do tunelu prowadzącego do drugiego wyjścia...

Jak każdego wieczoru, tak i tego była niezła impreza. Choć jak się potem okazało, nie była największa. W każdym razie tego wieczoru byłem w stanie porobić zdjęcia klubowiczom w późniejszych stadiach zabawy... :-)

Następnego dnia postanowiliśmy odłączyć się od rzeszy jaskiniowej i udać się we czwórkę na zwiedzanie jaskiń w okolicach Podlesic.

Najpierw była Jaskinia Żabia - całkiem miła, niewielka jaskinia linowa. Zjazd ładną, obrośniętą zielenią a obszerną studnią, lądowanie na gliniastym dnie. Osobiście nie miałem ochoty na czołganie się w błocie, ale pozostali przeczołgali się jeszcze do Sali Okrągłej. Trochę nacieków (grzybki), żyły kalcytu, kości nietoperzy - takie tam drobne atrakcje.

Podziwialiśmy też mysz, która całkiem sprawnie wspinała się studnią, z samego dna. Gdy wychodziliśmy z jaskini, była już mniej więcej w połowie wysokości...

Następnie udaliśmy się do Jaskini Sulmowej - niewielkiej i mało urozmaiconej - taka połamana rura. Jednak zapieraczka była tam całkiem fajna.

Ostatnią jaskinią tego dnia miała być Studnia Szpatowców. W trakcie przygotowań do zejścia nadciągnęła burza i tylko Marta, jako pierwsza, zdążyła wejść do dziury przed ulewą.

Rzecz jasna, przy zejściu pochylnia asekurowaliśmy się liną, więc deszcz tylko nieco utrudniał zejście po śliskim błocie (choć potem okazało się, że wyjście na takim śliskim błocie zmieszanym z liśćmi było zdecydowanie bardziej upierdliwe).

Poręczowanie zjazdu do studni proste - są wbite batinoxy. Następnie kilka przepinek i już byliśmy na dnie... I w zasadzie to koniec - pionowe ściany studni schodzą w rumosz skalny i to wszystko, co można tam zobaczyć. Ciekaw jestem, gdyby to wszystko stamtąd wybrać, czy studnia kończy się ślepo (i na jakiej głębokości), czy też znalazłyby się nowe korytarze...

Jedynie w trakcie wychodzenia znalazłem fajną dyrkę pełną kryształów; ale robienie zdjęcia makro, bez statywu, bez lampy, wisząc na linie w pionowej ścianie... masakra. :-)

No i główna, a zarazem ostatnia, atrakcja jaskiniowa Jubileuszu - Jaskinia Wierna.

Marcia, po ekscesach wieczoru poprzedniego, nie była w stanie nawet wstać, a co dopiero pójść na jakąś akcję; a Aro w ogóle gdzieś się zgubił - niech teraz żałują!

Co tu dużo pisać - jaskinia jest po prostu piękna, niezniszczona, sama przyjemność do takiej wejść. Rzecz jasna, nie starczyło czasu na zwiedzenie całej, a nawet większości, ale te części, które widziałem, wystarczyły aż nadto. Oprócz licznych nacieków, ciekawe były, w dalszych partiach, szczelinowate korytarze obrośnięte grzybkami od spągu po sam strop. W niektórych ciaśniejszych przejściach znakomicie niszczyły ubiór i tam też okazało się, że przy delikatnym muśnięciu, lekko brzęczą. Poza tym, pola ryżowe, polewy, stalaktyty, stalagmity, kolumny, ciekawe korytarze - czego dusza zapragnie!