Strasznie byłem ciekaw tej jaskini - wiele razy już o niej słyszałem i czytałem. Od razu, więc, zdecydowałem się dołączyć do grupy, która zaplanowała wieczorowo-nocne jej odwiedzenie.

Podejście pod Kominiarski Wierch poszło całkiem sprawnie - bardzo przyjemna wycieczka. Natomiast, gdy już doszliśmy na góry, rozpoczęły się poszukiwania otworu (jako że nikogo z nas jeszcze tu nie było). Po ponad godzinie łażenia po trawie i krzakach zaczęło się powoli ściemniać i szanse na wejście do dziury zaczęły szybko spadać. Na szczęście, będąc trochę wyżej niż inni, znalazłem w końcu delikatnie wydeptaną ścieżkę. Okazało się, że prowadzi do otworu, który jednak był dobrych kilkaset metrów dalej niż wszyscy sądzili. Szybkie przebieranko i już byliśmy w środku.

Generalnie widać, że jaskinia jest mało chodzona. Układ korytarzy jest bardzo ciekawy, ale mocno skomplikowany - najwięcej trudności mieliśmy z nawigacją (mimo, że posiadaliśmy mapę z inwentarza). To w dół. W górę, natomiast, najbardziej dawały się we znaki: wczesno-ranna godzina i zaciski. Z jednym pionowym zaciskiem musiałem się sporo namęczyć (a jaki łatwy był w dół!). Drugi to w zasadzie nie zacisk, tylko przy przechodzeniu zaczepiłem uprzężą o wystającą skałę. Jakoś trudno było mi zejść w dół, więc rozpiąłem uprząż mając nadzieję ją zabrać po wyjściu. Niestety, wcale to sytuacji nie poprawiło - zaklinowała się na nogach... Ale w końcu udało mi się jakoś z tego wyszarpać.

W sumie doszliśmy do Bazyliki, choć plany były nieco bardziej ambitne. Ale chyba jak na pierwszy raz w takiej jaskini to nie tak wcale źle (zresztą, doświadczenie nasze, przynajmniej 60% grupy, też jeszcze nie było największe).

Jednak nocne przejścia nie są najfajniejszą rzeczą - gdzieś wspinając się prawie przysnąłem (tak gdzieś w okolicach 3:00 rano), co oczywiście nie jest zachowaniem najbezpieczniejszym z możliwych. Zresztą, w ogóle nie ma się ochoty na wiele, czy to oglądanie jaskini, czy szukanie przejść, itp. Albo np. na deporęczowanie mocno zaciśniętych węzłów - tragedia.

Wracaliśmy przez Stoły a następnie Doliną Lejową - nigdy ta dolina jeszcze mi się tak nie dłużyła; człowiek chce tu do łóżka jak najszybciej, a tu kolejny zakręt, i kolejny, i kolejny... :-) Po powrocie od razu uderzyliśmy w kimę; jednak po kilku raptem godzinach obudziliśmy się rześcy i gotowi do akcji... powrotu do Stolycy.